رواية جديدة الفصول من السابع عشر للعشرين بقلم ملكة الروايات
وطنى هو أنت
آدم : آه والله كفايه أنها كانت أحسن واحده بتعرف ترقص فى الكليه كلها
فهد پغضب: نعم
آدم : حضرتك مش مصدقنى ده احنا يا ما اشتركنا فى حفلات ومسابقات مع بعض
حور بهمس : كفايه الله يحرقك أنا اللى يخربيتى علشان شوفتكم الهى أتحول
فهد : أمم حفلات مع بعض
آدم : كان الكل بيقول علينا ينفع كابل بس حضرتك سبقت
فهد : حورى معلش هاتيلى التليفون من العربيه
حور : مابلاش يا فهد أحم احنا رايحين يعنى
فهد پغضب: حورى روحى العربيه
فهد : آنسه نورا معلش ينفع تسألى فى المحل ده عندهم قطن ولا لأ
نورا باستغراب : آه أوى أوى
البنتين مشوا
فهد : قولتلى تنفعوا كابل تعالالى ونزل فيه ضړب
حور فى العربيه : معلش يا آدم كان نفسى ألحقك يا قلب أمك بس أما أشوف مين
اللى هيلحقنى
فهد سابه بكل برود وراح ركب العربيه من غير ولا كلمه وساق
حور : فهد هو أنت ساكت ليه
فهد :
حور برجاء : فهد أنا بخاف من سكوتك والنبى اتكلم
فهد ببرود : لينا بيت نتكلم فيه
حور بعياط : طيب أنت زعلان منى
فهد بصوت جمهورى : حووور يميين بالللاه لو متخرصتى لأقلب العربيه بيا وبيكى دلوقتى
حور سكنت وعيطت فى صمت
حور : أنت رايح فين القصر عدى
فهد : هنرجع الصعيد
وصلوا
الخدامه : أهلا يا فهد البيه مجالش أنكم هتعاودوا النهاردة
فهد : معلش يا حاجه جهزيلنا الوكل وطلعوا أوضتهم
الجد : هو أتأخر كده ليه
سليم : جدى فهد بعت رساله أنهم رجعوا الصعيد
الجد : وهو ازاى يتصرف من دماغه
بدر : خلاص يابوى نسافرلهم وخلاص
الجد : خلاص قوموا جهزوا حاجتكم علشان هنعاود تانى
الكل: حاضر يا جدى
حور پبكاء : فهد أبوس ايدك اتكلم
فهد ببرود : أنتى ليه بتحبى تعصبينى
حور : أنا مقصدتش مكنتش أعرف
فهد كسر الفاظه : بتعرفى ترقصى واحد جاى يقول مراتك بتعرف ترقص
حور : دى كانت مسابقات والله سلوا يعنى
فهد : وتنفعوا كابل صح
حور : والله ده كان كلام أهبل يعنى وأنا اتجوزتك أنت
جذبها إلى أمامه وبهمس : حورى أنا بغير عليكى من نفسى من أبوك ومن جدك كل راجل بيشوفك حتى المرايه دى بغير انك بتقفى قدامها وأنتى مش حاسه بيا ولا بنارى
حور بتحضنه : أنا آسفه يا حبيبى وعد منى مش هعمل حاجه تعصبك بس والله ده كان أيام الكليه
فهد حضنها بتملك : أثق أن عناقك أشبه بامتلاك الدنيا فى لحظه أنا بحبك ياحورى مش هاممنى انك تحبينى بس متسيبنيش
حور : هشش أنا مستحيل أبعد عنك مستحيل بس متزعلش منى
فهد بعد عنها : أنا عمرى مازعل منك يا روحى تيجى ننام شويه
حور : والأكل
فهد : هقولها مش وقته تمام
حور : طيب أنا هغير على ماتقولها
فهد فكر قليلا يريد أن يعرف أين مكانته عندها ففكر فى شئ ما يود فعله
حور : يلا ننام
فهد غير نومته منامش فى حضنها نام عادى وحور حاولت تنام معرفتش
حور : فهد أنت نمت
فهد : لسه
مسكت رأسه وحطتها على صدرها وحطت ايديها فى شعره
حور : مبقتش بعرف أنام غير كده على فكرة
فهد بسعادة : حورى هو احنا هنوصل لفين
حور : لفين ازاى مش فاهمه
فهد : يعنى أنتى ممكن تكملى معايا وإلا
حور بمقاطعة : مفيش وإلا إن شاء الله بص هو أنا مش عارفه بس حاسه بإحساس حلو أوى معاك
فهد : زى ايه
حور : يعنى أنا مبسوطه معاك صحيح بخاف من غيرتك بس بحبها مش عارفه بقى بس أنا بتبسط عارف أنا من زمان كان نفسى أتحجب أنا قلبى بدأ يدق لك لما طلبت منى كده حسبتك خاېف عليا
فهد : إن شاء الله نكمل سوا عارفه قالها وهو يدفن رأسه فى رقبتها أكتر أنا نفسى فى خمس عيال
حور : حرام عليك يا فهد هو أنا أرنبه أنا مش عاوزة غير طفل واحد
فهد غير مصدقا : يعنى احنا فى أمل نجيب ولاد
حور : طبعا هو أنا أساسا خلاص مقدرش أسيبك بس أما أحس نفسى جاهزة تمام
فهد بسعادة : تمام يا روح قلبى وحياتى كلها وناموا بسعادة
العيله وصلت القصر
الجد : اطلعوا اواضكم ارتاحوا ونتجمع على الغدا
ابراهيم وجميله
جميله بتعب:
