رواية جديدة جميلة الفصول من الحادي عشر للخامس عشر

النص وانت كلامك غير منطقى بالمره
حسام بنفاذ صبر انا لا بستهون ولا بنيل .. كل اللى طالبه منك انك تسيبينى انام وارتاح .. لانى بقالى يومين مطبق .. لما اصحى نبقى نتكلم
فريده على الرغم ان الشك والقلق ملوا قلبها بس فعلا حست بتعبه وانه محتاج يرتاح .. تسيب الاوضه وتخرج وتسيبه ينام .. اول ما خرجت حسام قام ولبس شورت واتقلب على السرير ومحسش بالزمن حواليه .. مجرد ما حط راسه على المخده نام فورا .. فريده خرجت فى الصاله وشغلت التلفزيون تانى واللى مازال بيتزاع عليه خبر مۏت تفيده الدمنهورى .. لغز كبير اترسم فى عقلها .. ومش عارفه تبطل تفكير عن علاقتها بالست دى .. فى وسط تفكيرها يرن الفون بتاعها .. تبص تلاقيها فيروز صاحبتها .. رغم انها طنشت مكالمات كتير لكل صحابها لكن المرادى قررت انها ترد .. هى فعلا محتاجه حد يخرجها من حاله التوهان اللى هى بقت فيها ويكون جنبها .. ترد عليها 
فريده الو .. الحمدلله .. تسكت للحظه وتبتسم باستهزاء .. لا ابدا مشغوله الفتره دى .. شويه مشاكل .. بعدين هبقى اقولك .. لا شكرا .. سلام
قفلت التلفون مع صاحبتها واستغربت للحظه .. مكالمه صاحبتها مكانتش طوق النجاه من افكارها .. كانت بحر غرق جديد وقعت فيه .. ازاى صحابها كلهم مش جنبها ! .. انها مش بترد عليهم دا مبرر انهم ميحاولوش يكونوا معاها .. ازاى فات اكتر من شهر على اخر مقابله بينهم وعلى نزولها الجامعه ومع ذلك محدش حاول حتى يزورها رغم انهم عارفين العنوان ! .. لو حد حاول يزورها كان هيعرف كل حاجه حصلت ويقف معاها .. حتى مكالمه فيروز اللى بالنسبالها اغلى واحده .. حست انها مجرد واجب .. اتصالات فيروز كلها بتحس انها بتحاول تعمل اللى عليها مش اكتر لكن الموضوع تقيل على قلبها .. تستنجد بمين يقف جنبها ويساعدها تخرج من المحنه دى .. حتى حسام بقى شخص تانى بعيد كل البعد عن الشخص اللى مشاعرها كانت ملك ليه .. بقت تحس انه راجل غريب ورغم ان حبها واشتياقها ليه مازال موجود بس تصرفاتها بقت بحساب .. مش مبسوطه ومش مرتاحه .. احساس انها يتيمه ووحيده بقى مسيطر عليها بطريقه مرعبه .. معقول عشان كده بتحن للست دى .. معقول كانت بتتمنى انها تكون مامتها عشان تنعم بالحنان اللى بان فى كل كلمه قالتها الست فى البوست عن بنتها المخطوفه ! .. اشتاقت لمامتها وباباها اوى .. اشتاقت لصحابها بس نفسها تحس انهم جنبها وبيحبوها مش مجرد واجب .. اشتاقت لكوثر ونرمين حتى نعمه ورغم قساوه نعمه عليها لكن جواها جزء اشتاقلها .. ڠصب عنها مش قادره تعيش مع حسام .. هو حبيبها بس مش عارفه تقنع عقلها بكده .. عقلها مصورلها دايما انها الفريسه اللى حابسها واللى هيقضى عليها فى اى وقت .. دموعها طول الوقت دا بتنزل .. تبص لصورها مع اصحابها وتبص لصورها مع حسام .. وللاسف قلبها بيتقبض من صورته .. ترمى التلفون من ايدها وتمسك دماغها پعنف وبتحاول تبطل تفكير .. التفكير پيموتها بالبطئ .. يعدى الوقت .. فى مصر القديمه وبالتحديد فى شقه نعمه .. نعمه قاعده على السرير وباصه للسقف وساكته وكوثر قاعده جنب راسها ونرمين رافعه رجل نعمه على رجلها وبتدليكها 
نرمين بحزن على امها طب عشان خاطرى افطرى معايا بس .. انتى بقالك يومين مكالتيش .. حقك عليا انا والنبى
نعمه باصه للسقف وكأنها بتستعيد اللى فات .. من ساعت ما تفيده مشيت وهى على الوضع دا .. كوثر مقلتش عنها فى التأثير .. جايز مڼهاره اكتر منها بس بتحاول تتماسك عشان تقوى نعمه .. تبص لنرمين اللى سألتها كذا مره على تفيده وحست ان دا الوقت اللى لازم تقولها فيه قبل ما تعرف فريده باللى حصل .. راس اختها وتغطيها تشد نرمين وتطفى النور وتخرج .. نرمين اول ما خرجت 
نرمين يا خالتى طمنينى على امى .. فى ايه ومين تفيده دى .. والنبى حد يعرفنى
كوثر تحرك راسها بمعنى تمام وتشدها من ايدها للكرسى .. تقعدها وتقعد قصادها 
كوثر الكلام اللى هقوله دا مش عاوزه حد يعرفه وخصوصا فريده .. والسيره دى متتفتحش تانى قدام امك
نرمين متقلقيش يا خالتى .. مش هقول
كوثر تاخد نفس عميق وعقلها يسرح فى الذكريات .. ترجع بضهرها لورا وتبدأ تحكى 
كوثر من عشرين سنه فاتوا .. اتولدت فريده .. فريده بنت لبنى اختى ومحمد الدمنهورى .. فريده اختك الغير شقيقه وبنت خالتك .. لانك برضو بنت محمد .. لبنى مكنتش بتحب امك .. طول عمرها بتحقد عليها ونعمه برضو كانت بتتضايق من لبنى بس